Wieczorem zwiedziliśmy centrum miasteczka odwiedzając też miejsce startu 4. sierpnia. Kolejne dni spędziliśmy na leniwym bujaniu się po okolicach i rozmowach.Z dnia na dzień Tadeusz coraz bardziej czuł zdenerwowanie związane ze startem.

Mieliśmy już od dawna zaplanowane żywienie, ale warto było sobie to jeszcze powtórzyć (lub może nawet zapisać?). Żele, batony energetyczne z firmy Enervit oraz banany... z Hiszpani? To wszystko, na zmianę, miałem mu wydawać co około czterdzieści minut. Do tego obowiązkowo woda i napoje izotoniczne. Poziom glikogenu spada z każdą minutą wysiłku a doprowadzenie do głodu oznaczało by, że energii nie ma - czyli tzw. "stary, za późno, dalej już nie popłyniemy" - stąd ta systematyczność. W tej kwestii byłem kapitanem bo spodziewaliśmy się, że po kilku godzinach solidnego pływania umysł Tadka będzie chciał "mówić" po swojemu.

Dzień startu przywitał nas ciepłą pogodą. Kajak szykowaliśmy jeszcze w otoczeniu kończącej się nocy, ale szybko zszedłem na wodę wraz z załogantem Wąskim. W kajaku było nas dwóch. Około piętnastu minut przed ruszeniem zawodników byliśmy na trasie. Pierwsze sześć kilometrów do cypla było dosłownie "proste". Początkowo pływacy na pozycjach 2-4 poruszali się obok siebie, wśród nich był też Tadeusz, za chwilę jednak samotnie wyforsował się na drugą lokatę i na niej płynął, ąż do dwudziestego drugiego kilometra.

Do promu, znajdującego się na około piętnastym kilometrze, wyścig przebiegał bez więszych przygód. Z ręki na rękę, z wiosła na wiosło... Od początku przepowiadałem, że wszystko zacznie się właśnie za promem. Problem z barkiem stał się pierwszą przeszkodą do pokanania - wydaje mi się, że było to następstwem zbyt małej ilości długich treningów w ciągu ostatnich kilku tygodni. Gdyby tylko organizm zawodnika był głównym celem do ogarnięcia wyścigi tego typu były by zbyt proste. Tak było i teraz - nad jeziorem zebrały się ciemne chmury, a klimat stał się mroczny niczym nadejście Buki - muminkowej zmory z mojego dzieciństwa... mocny wiatr, wysoka fala, która utrudniała nawet wiosłowanie na kajaku, do tego pomarańczowe błyskotki na brzegu ostrzegające przed sztormem - sztorm na jeziorze - nie ma żartów.

Ponad godzinne pływanie w takich warunkach potrafi dać wycisk, po tej przeprawie nastrój wszystkim delikatnie zelżał i z każdym następnym kilometrem nie było ciekawiej. Najbardziej z tego wyścigu zapamiętam jeden z kościołów wyznaczających kilometraż. Według mapy znajdował się on na niespełna dwudziestym drugim kilometrze, w momencie kiedy go zobaczyłem byliśmy w okolicach dziewiętnastego kilometra i wydawało mi się, że miniemy raz-dwa.

Nic bardziej mylnego. Miałem, ten budynek, w zasięgu wzroku przez prawie półtorej godziny a dodatkowo zdawało mi się, że on się porusza w tym samym kierunku co my... wyścig zaczął się dłużyć...

Przez kolejnych kilkadziesiąt minut tempo pływania cały czas spadało, aż stało się naprawdę wolne. Ku mojemu zdziwieniu za plecami pojawili się goniący nas zawodnicy... i tak gonili i gonili, aż nas przegonili... spadliśmy na czwarte miejsce.

Chmury się rozpłynęły i wyszło słońce - temperatura wzrosła i mocno grzała w głowę. Na szczęście mam już doświadczenie z asekurowaniem pływaków długodystansowych. Jedzenie, woda, czasem kawa lub coca-cola są tak samo ważnym wyposażeniem łodzi, jak posiłku przygotowane dla zawodnika. Krótkie ubranie, bluza a zdarza się, że i pianka to odzież, którą należy ze sobą lub na siebie zabrać.

Sześć godzin wiosłowania i zauważyliśmy metę...Teraz trasa była już prosta, choć nie dla płynącego Tadeusza. Zmęczenie fizyczne, bolący bark, który po każdej przerwie na posiłek, potrzebował kilku chwil na ponowne rozruszanie się i bądź co bądź wizja brzegu, który wcale nie chciał się przybliżać to naprawdę demotywujące czynniki.

Zawodnik po naszej prawej stronie chyba przedwcześnie rozpoczął finisz, co prawda poruszał się przed z nami przez ostatnie dwa kilometry ale tym razem to jego tempo drastycznie spadło... jeśli my prawie staliśmy w miejscu... to on musiał się cofać...